This is the English version of this blog.

Een beschrijving van de vele manieren

die er zijn om een context te vernielen of  te behouden. Tekst behorend bij een presentatie voor het LAC-congres d.d. Oktober-2003.

1       Inleiding

Mikhail Bakhtin[1] werd geboren in 1895 in Orel, vlak bij Moskou.

Hij werd in 1929 gearresteerd en veroordeeld tot tien jaar in een kamp op de Solovetsky eilanden in het noorden van de Sovjetunie.

Met hulp van invloedrijke vrienden en in verband met zijn slechte gezondheid werd hij uiteindelijk verbannen naar Kazahkstan waar hij als boekhouder te werk werd gesteld.

In die tijd heeft hij zijn beroemdste boek over Dostoevsky en de geschiedenis en de structuur van de novelle geschreven[2].

Rond 1950 rees zijn ster in de Sovjetunie.

Na zijn dood in 1975 drong zijn roem via Parijs door in de VS. Hij wordt nu gezien als één van de meest innovatieve filosofen van onze tijd[3]. 

Bahktin heeft zich altijd verzet tegen alle manieren van structureren (“A context is potentially unfinalized; a code must be finalized. A code is only a technical means of transmitting information; it does not have cognitive, creative significance. Code is deliberately killed context“[4]).

Om een context in kaart te brengen worden regels (indelingscriteria) geformuleerd.

De context wordt op basis van deze indelingscriteria opgedeeld in eenheden (en hun onderlinge relaties). De indelingscriteria (de classificatie) bepalen ook  de uitzonderingen op de regels.

Naast de mensen die indelen zijn er ook altijd mensen die de indeling betwisten. Om hun gelijk te krijgen voeren beiden een machtstrijd.

Uit die machtstrijd komt slechts één winnaar voort, de classificatie zelf, omdat het gevecht de focus op de classificatie enorm versterkt.

Door te classificeren verdwijnen de relaties tussen de eenheden en de uitzonderingen op den duur uit het zicht.

De context wordt uniform en verliest zijn uniekheid.

De losstaande eenheden vormen meerdere nieuwe losstaande contexten die opnieuw kunnen worden ingedeeld.

Op den duur wordt de werkelijkheid hierdoor gefragmenteerd.

Ze verwordt tot een verzameling hokjes die netjes aan elkaar zijn verbonden met pijltjes.

Zowel de classificeerders als hun opponenten hebben het unieke van de mens en vooral de potentie (de mogelijke transformaties) van een mensenlijke context uit het oog verloren. Deze is niet te vangen in één classificatie.

In dit dokument wordt uiteengezet wat een context is en welke manieren er zijn om een context te vernielen of  te behouden.

2       In en Boven de Context

2.1. Inleiding

Een context wordt meestal beschreven door een schema (meestal bollen en pijlen}. Men laat op die manier de dynamiek tussen de verschillende onderdelen zien. Deze context-beschrijvingen zijn een model van de context. Het beschrijft de context niet zelf (“the map is not the territory”). Die bezit veel meer details dan een model kan beschrijven.

Het model fungeert als een kaart die de onderzoeker de weg wijst in het landschap. Als men met een kaart in de hand door een landschap loopt is de kans aanwezig dat men  de belangrijke details in het landschap over het hoofd ziet.

In dit hoofstuk wordt het begrip context uitgewerkt en de verschillende relaties tussen denken en context beschreven.  Het blijkt dat er in principe twee manieren zijn om met een context om te gaan. Men kan in de context opereren en er boven gaan staan (toeschouwen, observeren).

2.2. De betekenis van het woord context

Het woord context komt uit het Latijnse woord con-textere, dat samen-weven betekent.  Het woord textere (weven) is verbonden met de woorden tekst, archi-tect (timmerman), tech-nologie (techne, kunde of vakmanschap), textuur (weefsel). Er zijn relaties met het woord bever (het dier dat bouwt,  Tazgo) en Tantra (Tan, Sankriet).

2.3. De relatie tussen een context en de zintuigen (schaal en gezichtspunt)

Men kan zich in een weefsel hullen (een jurk, de huid). Op den duur voelt men het weefsel niet meer. Men is één geworden met het weefsel.

Een weefsel kan worden bekeken, gevoeld en geroken (zien, voelen, ruiken).

De laatste twee acties kunnen alleen op korte afstand plaatsvinden. Een weefsel kun je niet horen behalve als het wordt gedragen (het beweegt dan mee, het ruist).

Het bekijken van een weefsel is afhankelijk van de afstand (het gezichtsinterval).

Van dichtbij zien we het constructieproces en de onderdelen.

Van veraf zien we de vorm, het patroon en de kleur. Vanaf een grote afstand lost het weefsel op in een andere context (de omgeving). De kleur en het patroon zijn ook afhankelijk van de hoek waarmee we kijken. Een context verandert ook als we omhoog gaan. Het gaat hier om de schaal (oorspronkelijke betekenis: klimmen).

Een context heeft een zeer sterke relatie met  zien en minder met voelen, ruiken en horen.. Het beschouwen van een context is afhankelijk van de hoogte (de schaal) en de afstand tot de context (het gezichtspunt[5]). Als de schaal en het gezichtspunt wijzigen, verandert de context. Binnen bepaalde grenzen (het gezichtinterval) is de context constant. Buiten deze grenzen ontstaat een totaal andere context. Er is vermoedelijk een ideale plek om een context te beschouwen (het ideale gezichtspunt).

2.4. De relatie tussen een context en zijn creator.

De kwaliteit van het weefsel is afhankelijk van de gekozen grondstof (wol of zijde), de inspiratie en het vakmanschap van de wever . Een mooi en uniek weefsel toont de wever. Als contexten erg op elkaar lijken is de kans groot dat ze door een (mechanisch) reproductieproces zijn gemaakt (een machine, een weefgetouw). 

Bij een context veronderstellen we actoren die de context gemaakt hebben. Als we een context mooi of bijzonder vinden kunnen we er vanuit gaan dat de context door een vakman is gemaakt.  Als contexten  sterk op elkaar lijken (vele copieen) duidt dit op een (mechanisch) reproductieproces.

2.5. De relatie tussen een context en zijn onderdelen

Een context verdwijnt meestal als hij wordt opgedeeld in verschillende onderdelen. Er zijn oneindig veel manieren om een context op te splitsen. Sommige contexten hebben een voor ons bekende opbouw. We kennen het constructieproces. Uit dit innerlijke constructieproces ontstaat een generalisatie (een representatie van de context (bijv. een huis)). We kunnen ons een voorstelling maken van een specifiek huis als we zelf ervaring hebben met het bouwen van een huis, de beschikking hebben over het bouwplan en informatie hebben overde makers (hun stijl en vakmanschap).

Een context kan worden opgedeeld in zijn onderdelen als we het constructieproces kennen. Uit dit innerlijke constructieproces ontstaat een generalisatie van de context (bijv. een huis).

2.6. Representatie van de context door karakteristieke onderdelen

Als we een huis uit elkaar halen en alle onderdelen naast elkaar leggen is de kans nog aanwezig dat we ontdekken dat de samenvoeging een huis was omdat er karakteristieke  onderdelen (bijv een deur) te zien zijn. Als de essentiele onderdelen zijn verdwenen lukt dit niet meer.

Een context kan worden gepresenteerd door karakteristieke onderdelen van de context. Dit karakteristieke onderdeel roept de totale context op.

2.7. Het koppelen van woorden aan beelden in een context

Als we een ander attent willen maken op een context of een onderdeel van een context wijzen we naar de context en spreken een woord uit (bijv “huis“)[6].  Op deze wijze wordt een woord aan een beeld gekoppeld (benoemen). Door veelvuldig te wijzen op de onderdelen in een context worden verbanden tussen woorden en beelden gelegd en ontstaat een samenhangende beeldenverzameling van deze context (het weefsel). We kunnen er uiteindelijk een heel (visueel) verhaal over vertellen (een beschrijving)[7].

Een context kan worden beschreven door naar de onderdelen te wijzen en ze te benoemen. Het  samenspel van de klanken dat de context vertoont noemen we een verhaal.

2.8. Het koppelen van emoties aan een context (het krachtenspel)

Contexten kunnen worden gekoppeld aan emoties. Aan een huis wordt de emotie heimwee gekoppeld. De heimwee trekt ons naar het huis toe.

Het emotionele systeem in de mens houdt zich bezig met het stellen van prioriteiten[8] op korte en lange termijn. Een emotie is een reactie op een gebeurtenis.  Een vaak voorkomende emotie kan omslaan in een stemming. Een context kan via het geheugen emoties en stemmingen oproepen. Deze emoties en stemmingen beinvloeden de waarneming.

Een context kan ons ook overweldigen door zijn schoonheid. Vaak is er dan sprake van een  spanningsveld in wankel evenwicht (bijv. een balancerende koortdanser) Dit spanningsveld[9] bepaalt de ontwikkeling van de vorm van de context[10].

Er zijn in principe drie soorten emoties[11].

• De primaire emoties (Macht, Kracht)

Men reageert op macht en en gevaar. Het gaat om aantrekken en afstoten (lust, fight, freeze or flight). Deze categorie is direct gekoppeld aan de zintuigen (met name de ogen). Als er sprake is van gevaar reageert het lichaam autonoom (reflexen, aurosal). Het denken komt tot stilstand.

• De Ander 

Iedere gebeurtenis heeft een oorzaak en achter die oorzaak ziet men een veroorzaker (een mens). Men kan trots, boos zijn of afgunst hebben. Vaak worden abstracte oorzaken vervangen door een mens (personificatie). Men is boos op het weer.

• De Verwachting

Er wordt nu in de toekomst gekeken (Angst, Hoop) of de verwachting ten aanzien van de toekomst wordt met het verleden vergeleken (Teleurstelling). 

Als de primaire emoties gaan opspelen is het gewoon niet meer mogelijk om een context waar te nemen. De twee andere emotietypen kunnen de waarneming enorm vervormen. De (meestal negatieve) ervaring uit het verleden (het geheugen) neemt de waarneming over. Een oorzaak wordt door de ervaring vervangen door een andere oorzaak. Een historische ontwikkeling wordt gekleurd door teleurstelling. De toekomst ligt al per definitie vast terwijl hij zich nog moet ontvouwen. De waarneming  wordt vervangen door de eigen verwachting.

Een context is een samenspel van krachten (een spanningsveld). Dit spanningsveld bepaalt de mogelijke vorm. Om dit veld te kunnen waarnemen moeten we de context vanuit het heden in een staat van ontspanning en kinderlijke openheid (vertrouwen, interesse) tegemoet treden (gespannen verwachting).

2.9. Het koppelen van het levenspad aan een context

Contexten hebben een eigen historie en een relatie met onze levensgeschiedenis (het levenspad). Het beschouwen van van een context wordt beinvloed door de herinneringen die de context bij ons oproept. Ze doet bijv denken aan het ouderlijk huis.

Een context kan ook een signaal geven dat er een keuze moet worden gemaakt in het levenspad[12]. Men is bijvoorbeeld aan het werk in de geestelijke gezondheidszorg en raakt erg onder de indruk van de omstandigheden die zich daar voordoen. Het lijkt er op dat de patienten in een gevangenis leven (de inrichting). Deze situatie resoneert met het gevoel dat men zelf in een gevangenis zit. Door de patienten te bevrijden bevrijdt men zichzelf.

De eigen context bepaalt het kijken naar een andere context (projectie). Om een context werkelijk te kunnen waarnemen moet men zich los kunnen maken van zijn projecties. Men wordt gebiologeerd door dialogen omdat men zelf geen dialoog kan te voeren. Men is verslaafd aan het onderzoeken van verhalen (narratives) omdat men thuis zijn eigen verhaal nooit heeft mogen vertellen.

Het verweven van het eigen levenspad met de wetenschappelijke arbeid is bijna niet te vermijden. Het lezen van een biografie van een genie als Wittgenstein[13] geeft een enorm inzicht in de relatie tussen zijn persoonlijke en zijn wetenschappelijke queeste. Het wordt problematisch als men zijn queeste (en de vaak daarmee samenhangende frustratie)  oplegt aan anderen. 

Een context heeft een historische ontwikkeling doorgemaakt. Om deze ontwikkeling te kunnen waarnemen moeten we ons  ontkoppelen van onze  projecties. 

2.10. Drie verschillende vormen van denken

Het woord denken heeft als bron het woord thencon (rond 900)[14]. Dit woord betekent zichtbaar maken. Er zijn vele uitspraken die de relatie leggen tussen denken en zien (bijv ik zie het niet, inzicht[15], ..).

Er is nog een andere kant van het denken n.l. “het verstand gebruiken“. Het woord verstand komt van het woord verstaan, dat horen maar ook aantasten en naar het gerecht gaan betekent. Nog verder in het verleden betekent het stil staan bij of er onder staan (zie ook understand). 

Denken heeft hier een sterke relatie met het oor, ‘horen’ en ‘spreken’  en “staan”. Het staan wordt bestuurd door het evenwichtsorgaan in het oor. Dit orgaan zorgt ervoor dat we staande in balans blijven. Het oor heeft ook een relatie met muziek. Daar gaat het om het ervaren van harmonie. In combinatie met de benen ontstaat het ritme en de dans. Denken is het horen van de harmonie in wat we zien zodat we (ritmisch) in beweging kunnen komen.

De derde vorm van denken zien we in het woord begrijpen[16]. We willen iets beetpakken (vatten). Hier speelt de hand een rol. Met de hand kunnen we een context betasten en proberen een beeld te krijgen van zijn vorm. 

Het oudste denken is verbonden met het oog (het zien). In een later stadium is er een behoefte ontstaan om iets te pakken te krijgen (be-grijpen) en (stand-)recht te doen (het streven naar waarheid, zekerheid en status (de stand)). Denken is hier passief (stil staan bij) en geeft bescherming (we staan ergens onder).  Denken is een afweermechanisme tegen de steeds veranderende buitenwereld geworden.

Er zijn drie  samenhangende vormen van denken. Het primaire denken is de waarneming (het zien). Deze waarnemening doen we rechtop staand en in balans. Door een context te benoemen kunnen we intern en extern een dialoog voeren (het verstand). Door naar onszelf te luisteren kunnen we de harmonie in onze dialoog horen. We kunnen een context ook met de hand benaderen. We kunnen hem beetpakken (begrijpen) of hem aanraken en  zijn vorm proberen te voelen. Hierdoor kunnen we uiteindelijk in de huid (het weefsel) van de context kruipen.

2.11. De impact van het schrift (het ontstaan van  abstracte woorden)

De uitvinding van het schrift en later de boekdrukkunst heeft op het denken een enorme invloed gehad[17]. Uitgesproken woorden hadden in eerste instantie een directe relatie met een beeld. Het eerste schrift was ook beeldend. Langzamerhand zijn de beelden tekens geworden. Het teken voor water in het Egyptisch was een golf  en werd uitgesproken als “NU”[18]. Het golf-teken is later getransformeerd in de letter N.

Door deze transformatie werd de koppeling tussen beeld en klank losgelaten. Woorden gingen letterlijk hun eigen leven leiden. Naast woorden met een visuele relatie hebben we nu ook woorden die geen directe visuele relatie meer hebben (bijv. Organisatie).  Ze zijn soms via zeer complexe tussenstappen (metaforen) aan een groot aantal visuele representaties gekoppeld. We zijn ons niet meer bewust van deze tussenstappen maar ze spelen wel degelijk een rol in ons denken.

Door de uitvinding van het schrift is er een splitsing ontstaan tussen woorden die een beeld benoemen en woorden die geen relatie meer hebben met de werkelijkheid. Dit zijn de woorden van het abstracte denken.

2.12. Het abstracte denken (in kaart brengen)[19]

Het denken is de laatste eeuwen van het lichaam (het zien, het horen, het voelen en het bewegen) ontkoppeld[20]. Denken doen we nu volgens de meeste wetenschappers met onze hersenen. Dit denken vindt plaats op een gevoelloze plek boven de zintuigen.

De hersenen besturen alles. Ze produceren gedachten (abstracte woorden). Mensen die veel denken zijn wandelende hoofden geworden en onderdrukken hun emoties. Denken moet objectief plaatsvinden. Denken vindt hier plaats door omhoog te gaan en van boven naar beneden te kijken.

Naarmate we hoger opstijgen wordt de wereld meer uniform. Om een plek te herkennen hebben we een kaart nodig. De kaart wordt nu de manier om naar de wereld te kijken. We schakelen over van de derde naar de tweede dimensie. De werkelijkheid wordt plat geslagen. We brengen de context in kaart. Daarna wordt de kaart ingedeeld (classificatie).

De classificatie wordt weer naar de aarde gebracht.  Het bijzondere van dit alles is dat als we niet oppassen we uiteindelijk één schaal  boven de oorspronkelijke context uitkomen. Door het abstraheren hebben we de oude context uniform (een eenheid) gemaakt en dus gedood.

Als een context uniform is is hij bijna niet meer terug te vinden in de nieuwe abstracte context.  We moeten heel goed (van dichtbij) kijken om de oude context terug te vinden. Er is maar een zeer beperkt gezichtsinterval waarvan uit we hem kunnen waarnemen. De oude context is verder niet meer scherp te krijgen. Een voorbeeld is het proces van Ruimtelijke Ordening. Hier wordt de wereld met behulp van een kaart ingedeeld. In plaats van huizen ontstaan er uniforme wijken. 

2.13. Samenvatting

We kunnen een context doden door hem van uit de hoogte, als een kaart,  te beschouwen. De context wordt dan twee-dimensionaal in plaats van drie-dimensionaal.  Als we de kaart als richtsnoer gebruiken voor het aanpassen van de context verdwijnt de context uit het zicht.  Ze wordt geuniformiseerd. De oude context is nog wel aanwezig maar is bijna onzichtbaar geworden. Ze is alleen van heel dichtbij te zien.

Om een context te behouden moeten we hem vanaf de goede plaats (het gezichtspunt) bekijken, hem goed benoemen en vooral mee durven gaan met het reeds in het verleden ingezette transformatieproces van de vorm van de context[21].   Het waarnemingsproces wordt sterk belemmerd door ons eigen beeld van de context (projectie, emoties). Daarom moet de context ontspannen en open (als een kind)  worden beschouwd.

3       Boven de context

3.1. Wereldbeelden

Er is de laatste tijd veel werk gedaan aan het typeren van de manier waarop mensen naar de wereld kijken (hun wereldbeeld).  Alhoewel er natuurlijk sprake is van een hoge mate van versimpeling zijn sommige modellen erg bruikbaar. De modellen zijn omgezet in testen. Voorbeelden zijn Myers Briggs [22] en Spiral Dynamics[23].  Spiral Dynamics is  gebaseerd op de denkbeelden van Graves[24] uit de school van Maslow. Myers Brigss baseert zich op de archetypenleer van Jung, de grote opponent van Freud. Het blijkt dat mensen de wereld bekijken met behulp van een combinatie van twee wereldbeelden. Op deze manier komt Myers Briggs tot zes basistypen.

Besturing/Proces	Convergerend	Divergerend
Geen keuze	Eenheid De enige waarheid wordt beschreven door modellen. De wereld is statisch.	Zintuigen Wat ik met mijn zintuigen waarneem is de echte wereld. Veranderingen hebben een oorzaak.
Eigen keuze	Mythes De mens schept zijn eigen wereld. Ik verander mijn wereld zelf.	Sociaal Wat een groep mensen van belang vindt bepaalt mijn handelen. Alles is permanent aan het veranderen.

McWhinney (1997)[25] typeert wereldbeelden met behulp van twee onafhankelijke variabelen:

• Agency (Besturing)

Heb ik een keuze (free will, eigen keuze) of bepaalt iets buiten mij wat er gebeurt. Ben ik een speelbal (determined, geen keuze) van de buitenwereld (het noodlot) of regel ik zelf mijn omstandigheden.

• Plurality (Beweging)

Ziet iemand de werkelijkheid als een niet veranderende eenheid (convergentie) of een verandert de wereld permanent (divergentie).

Als we de twee assen combineren ontstaan er vier wereldbeelden die onafhankelijk van elkaar zijn.

Er is inmiddels een enorme hoeveelheid statistisch materiaal beschikbaar gekomen van de testen die wereldbeelden meten. Het blijkt dat er een sterke relatie is tussen beroepen en de combinatie van twee wereldbeelden. 

Aangezien wereldbeeld in principe onafhankelijk van elkaar zijn beschrijft een combinatie van twee wereldbeelden een afbeelding van de ene kijk op de wereld naar een andere kijk op de wereld. Deze afbeelding kan een conflict opleveren. Als men een combinatie van twee wereldbeelden heeft (en dat hebben de meeste mensen) heeft men een manier gevonden om het conflict tussen de twee wereldbeelden op te lossen.

Experts, ook wel analytici[26] genoemd,  leven in de denkwereld Eenheid (Modellen) en willen de wereld van de Zintuigen (de Buitenwereld) besturen. Ze willen de werkelijkheid naar hun zin zetten. Ze kijken van boven naar de wereld. Ze gebruiken  feiten om hun argumenten te ondersteunen. Deze feiten baseren ze op objectieve metingen en testen. Door het uitvoeren van deze metingen kunnen ze zelf “buiten spel blijven”. Het meten wordt meestal gebaseerd op de statistiek.  Dit vakgebied wordt regelmatig misbruikt of verkeerd gebruikt. Statistiek faalt compleet als het meetgebied zelfreferende kenmerken heeft. De meting is dan afhankelijk van de schaal die men gebruikt[27]. 

De tegenbeweging van de analytici zien we het beste in de life-style “New Age”.  Niet voor niets baseert New Age zich op de Oosterse culturen. In deze culturen komen veel minder analytici voor. Ze nemen wel toe door de invloed van de Westerse denkwijze in de wereld.

De tegenpool van de analyticus combineert de denkwerelden Mythes met Sociaal. Men gelooft erg in autonome processen (scheppen, laten gebeuren). Men bedrijft geen wetenschap maar heeft een geloof. Dit geloof is met name gebaseerd op de eigen overtuiging (men is eigenwijs en heeft intuitie). Daarnaast is men erg gevoelig voor wat anderen er van vinden (empathie). 

Duidelijk moet zijn dat geen enkel wereldbeeld of combinatie van wereldbeelden de waarheid in pacht heeft. Juist een evenwichtige combinatie van alle vier de kijken geeft het meest complete beeld van de werkelijkheid. 

3.2. Het Analytische Spel (Boven de context)

Het analytische spel is één van de zes mogelijke spellen (3X2). Het analytische spel is het  spel van de huidige wetenschap en de techniek (De technologie). Het ziet de wereld (en dus ook de natuur) als een machine die centraal moet worden bestuurd. Het spel is overal aanwezig. Het is actief in de politiek en het bedrijfsleven (met name bij marketing, communicatie en consultancy). 

In het analytische spel wordt de wereld met de bril (wereldbeeld) van een model[28] van boven bekeken. Het aanpassen van het model aan de realiteit vindt niet makkelijk plaats. Analytici zijn op zoek naar zekerheid en willen daarom de wereld (hun model) graag constant houden.

Er zijn vele modellen beschikbaar om naar de werkelijkheid te kijken. Door de opkomst van de computer en de programmeertalen in combinatie met de denkbeelden van Taylor (de lopende band, standaardisatie) is het is logistieke model (omgezet in pakketten als SAP en BAAN) op dit moment sterk aanwezig. 

Een context wordt hier beschreven door een regelsysteem  (coderen, het programma) dat een hierararchie van gestandaardiseerde eenheden bestuurd. Mensen zijn in dit model gestandaardiseerd (het zijn Objecten).

Het opleidingsprogramma en  een selectieprocedure (examens, solicitatie, psychologische test) fungeren als standaardisatiemiddel en filter. Mensen die niet gestandaardiseerd zijn komen niet door het filter. In de gezondheidszorg werken  ziektenamen als filter. Je bent pas geestelijk en/of lichamelijk ziek als het ziektebeeld past op een standaard.

Een aantal voorbeelden:

• een Medewerker wordt bestuurd door een Manager die wordt bestuurd door een HRM-systeem en een Budget-Systeem

• een Patient wordt bestuurd door een Arts die wordt bestuurd door Protocollen  

• een Leerling wordt bestuurd door een Leraar die wordt bestuurd door een Curriculum

• Klanten worden bestuurd door een Account-manager die wordt bestuurd door een CRM-systeem

• Kiezers worden bestuurd door een Campagne-manager die wordt bestuurd door een Opinie-peiling.

3.3. Problemen met het Analytische spel

In dit hoofdstuk worden een aantal veelvoorkomende problemen behandeld die horen bij het Analytische spel.

• Grootschaligheid

Er worden teveel plekken van boven onder één noemer gebracht. Men wil alles in één keer veranderen. Hierdoor kan men alles niet meer overzien. Grootschalige activiteiten mislukken altijd behalve als met een enorme macht worden doorgedrukt. Dan moet alles er voor wijken.

• Inflexibiliteit

Het is erg moeilijk om een model dat op de aarde is geimplementeerd te veranderen.

• Losstaande plekken kunnen niet worden gekoppeld

Als losstaande systemen met elkaar moeten gaan samenwerken moeten er koppelingen worden gemaakt. Hier is bij het in kaart brengen geen rekening mee gehouden. Er is vanuit verschilende plekken en op verschillende schalen in kaart gebracht (z.g eiland-automatisering). De kaarten overlappen en/of sluiten niet aan.

• Interferentie

Het ene systeem kan het regelsysteem van het andere systeem in de war brengen. Het tijdschrijven in een onderneming heeft negatieve impact op het spontane kennisdelen. Alle tijd moet worden verantwoord en er blijft geen tijd meer over voor spontaniteit.

• Terugkoppeling

Meerdere gekoppelde systemen kunnen elkaars gedrag versterken of veranderen.  Het statistisch analyseren van de beurskoersen heeft invloed op de analyse. De markt gaat zich conform het model gedragen en moet er een nieuw model worden gemaakt dat de gaten in het oude model probeert te vinden. Uieindelijk is de markt uitgeanalyseerd en is er bijna niets meer te verdienen. 

• Onvoorspelbaar gedrag

Samenwerkende systemen gaan spontaan onvoorspelbaar gedrag vertonen (chaos, emergent behavior). 

• Schaalverspringen en veranderen van plek

Er worden twee schaalniveau’s aan elkaar gekoppeld die niet op gelijke hoogte liggen en/of op een hele andere plek liggen. Een voorbeeld is “de lerende organisatie”. Hier wordt de schaal mens aan de veel hogere schaal organisatie gekoppeld.

• Vertroebeling

Men heeft geen scherpe blik op de aarde. De atmosfeer is troebel of de bril is vies. Het effect is dat men vaag wordt.

• Luchtkastelen bouwen

Een laag wordt slechts onder één noemer (een term) gebracht en in snel tempo weer naar de aarde gebracht. Daarna blijkt de laag veel dikker te zijn dan men dacht en lukt het niet om “de zaak aan de praat te krijgen”. Een voorbeeld is E-Commerce. De enorme hoeveelheid interactiepunten van deze systemen met mensen en andere systemen wordt vergeten. Door benoemen en versimpelen wordt het erg makkelijk om een systeem te verkopen.

• Niet meer op aarde komen

Men is opgestegen en daalt niet meer terug naar de aarde en blijft zweven. Een voorbeeld is Ruimtelijke Ordening waar men op het niveau wijk (in plaats van woning) blijft hangen. Er ontstaat op deze manier een abstracte clustering (men ontwerpt een wijk).

• Vergeten dat er op aarde mensen wonen

Op een bepaald moment moet de resultaten van het spel weer door mensen worden gebruikt. Die worden geconfronteerd met iets dat “van boven is opgelegd”. In het Analytische spel wordt er meestal geen rekening gehouden met het feit dat er mensen op aarde zijn.

3.4. Communicatie in het Analytische spel

In het spel wordt er veel gebruik gemaakt van schriftelijke communicatie (men toont de kaart). Daarnaast is er sprake van zeer complexe vaktaal. Men beperkt zijn interactie tot collega’s die ongeveer op de zelfde hoogte en plek verkeren.

3.5. De relatie tussen de Analyticus en zijn Object

De analyticus ziet de mensen in de wereld als een object. De relatie tussen de analyticus en dit object vindt van uit de hoogte plaats. Er is sprake van een leraar-leerling relatie.

3.6. Technologie en Vakmanschap

Context komt van het woord con-textere. De woorden technologie (vakmanschap) en architect (de timmerman) hebben een gerelateerde betekenis.  Een vakman leert door afkijken en door experimenteren (vallen en opstaan).  Hij weet dat nieuwe ontwikkelingen nooit in één keer tot stand komen.  De stoommachine is stap voor stap ontwikkeld. Dit ging samen met innovaties in de wetenschap (de thermodynamica). De abstracte  wetenschap had de praktijk (de aarde) nodig om te leren. Het abstracte denken is het denken van de technologie (de werktuigen van de mens). Het  kan zich dan ook het beste laten inspireren door alles wat er op aarde “werkt”. Als men de werking van een technologie doorgrondt kan met dit model doorvertalen naar een abstract model. Men kan nu  heen en weer gaan, van de technologie naar het model en terug. Naast de technologie kan de natuur (het weer, de planeten, de  planten, de dieren, de mens) worden beschouwd. Het gaat hier met name om autonome en cyclische systemen. Het is van groot belang dat men de natuur niet als een technologie gaat beschouwen en de mens niet als werktuig (object) ziet. Het abstracte denken moet werktuigen opleveren die het unieke in de mens ondersteunen. Het beschouwen van de natuur (en de mens) vraagt een andere kijk. Men moet in de context in plaats van boven de context opereren.

---

[1] Saul Morson & Caryl Emerson, 1990, Micheal Bakhtin, Creation of a prosaics, Stanford University Press.

[2] Bakhtin, Mikhail. Problems of Dostoevsky’s Poetics. Trans. Caryl Emerson. Minneapolis: University of Minnesota Press, 1984.

[3] Dit is de URL van het Bahktin centre : http://www.shef.ac.uk/uni/academic/A-C/bakh/bakhtin.html.

[4] Bakhtin, M. M., Speech Genres and Other Late Essays, eds. Caryl Emerson and Michael Holquist, trans. Vern W. McGee (Austin: University of Texas Press, 1994)

[5] In het algemeen staan we recht voor een context en kijken naar de voorkant.

[6] Het koppelen van een visueel beeld via wijzen aan een gesproken woord is manier waarop kinderen woorden leren.

[7] In het verleden was dit ook de manier om een context te beschrijven. Er werden zeer uitgebreide visuele beschrijvingen gemaakt van bijv. kerken. (zie John Cage, (1999), Color and Culture, University of California Press).

[8] Nico Frijda, (1987), The Emotions, Cambrigde University Press

[9] Volgens Marcus Vitruvius Pollio moet een architect drie krachten in balans brengen n.l. duurzaamheid (firmitas), het gebruik (utilitas) en de schoonheid (venustas). De mogelijke vorm wordt voor een groot deel bepaald door de zwaartekracht (de druk van de dragende structuur). en de cohesie tussen de onderdelen (zie http://www2.uiah.fi/projects/metodi/135.htm).

[10] Er is een sterk verband met de Niet-liniaire dynamica, Zie bijv. J.A. Scott Kelso,(1995),  The Self-Organization of Brain and Behavior. MIT Press

[11] Andrew Ortony, (1990), The Cognitive Structure of Emotions, Cambrigde University Press

[12] Joseph Campbell (1972), The hero with a thousand faces, Princeton Univ Press;

[13] Ray Monk, (1991), The duty of genius, Penguin USA.

[14] Zie Van Dale, (1997). Etymologisch Woordenboek en http://www.etymonline.com/.

[15] Het woord intuitie betekent naar bnnen kijken  (in- “binnen” + tueri “kijken naar”). Zie ook contemplatie “een ruimte scheppen om te kunnen observeren”

[16] Het woord grijpen komt uit het  Sanskriet (graha). Het woord graha betekent planeet en zintuig. Er zijn acht graha’s. Tegenover de graha staat de atigraha (het object). Volgens de Upanishads zijn de objecten sterker dan de zintuigen. Het willen beetpakken van een object geeft het object de macht over het zintuig.

[17] Walter Ong (1982), Orality and Literacy: The Technologizing of the Word (London and New York: Methuen)

[18] zie http://www.historian.net/hxwrite.htm

[19] Het woord abstraheren betekent wegtrekken.

[20] When we survey the subsequent course of scientific thought troughout the seventeen-century up to the present day two curious facts emerge. In the first place, the development of science has gradually discarded every single feature of the original commondense notion. Nothing whatever remains of it. The obvious commensense notion has been entirely destroyed. The second characteristic is equally prominent. The commonsense notion still reigns supreme in the workaday life of mankind. A. N. Whitehead (1934), Nature and life, Llondon Cambrigde Press

[21] Zie ook Christopher Alexander (1979), The Timeless Way of Building, Oxford University Press;

[22] Berens L, Nardi D. (1999), The 16 Personality Types, Descriptions for Self-Discovery, Telos Pubns

[23] Beck D.E, Cowan C.C. (1996), Spiral Dynamics, Blackwell Publishers Cambridge, Mass

[24] Graves W.G. (1971), A systems conception of personality, zie http:www.spiraldynamics.com/ graves/nih.htm

[25] McWhinney W. (1997), Paths of Change, Sage Publications Londen.

[26] Het word analiseren betekent “uit elkaar halen”.

[27] Larry Liebovitch, (1998),  Fractals and Chaos, Simplified for the Life Sciences, Oxford University Press.

[28] Een bril kan ook een instrument zijn (bijv. een sterrekijker, een NMR of een microscoop)